1


დედაქალაქში მოვიდა დესპანი გამოჩენილი,

ნუქარდინს გამოეგზავნა თამარისათვის წერილი.

ენისგან უთქმელს, უკადრისს იწერებოდა მურდალი:

"მე, იკონიის სასულთნოს სახელოვანი სულთანი.

გამცნობ ქართველთა მეფესა (მეფეთა გადამჯეგელი),

რომ დედაკაცი ყოველი არის შენსავით რეგვენი.

იქამდი როგორ ამაღლდი, ან ისე როგორ გალაღდი,

რომ დღეს სუყველა გმორჩილებს, ვისაც მონებდი მანამდი,

რომ ქვეყანაზე გაისმის შენი ჯარების გნიასი!

ლამის სირცხვილით დავიწვათ, თავზე გვაზიხარ დიაცი!

ან რა უფლებით გაბედე ხელში იმ ხმალის დაჭერა,

რომელიც დიდმა ალაჰმა მარტოდენ ჩვენთვის გაჭედა,

მარტოდენ ჩვენთვის გაჭედა და ვით იქნება, ასპიტო,

რომ იმით ქრისტიანებმა მუსულმანები გაწყვიტონ.

ვინ დამიბედა გზები პოეტის,

ვინ გამამზადა საბედისწეროდ!

ნუთუ ამ ქვეყნად მისთვის მოვედი,

რომ უნდა მხოლოდ ლექსები ვწერო!


ნუთუ სხვა რამე, სიმღერის გარდა,

ვერ უშველიდა ტკივილებს ჩემსას!

ან რატომ არის, რომ ყოველ ქალთან

გამიჯნურება მჩვევია ლექსად?


უმეგობრობა არ მიგლოვია

და არც მოლექსე მყავს წინაპარი,

მე ზღაპარი თუ გამიგონია,

ბაბუაჩემის თქმული ზღაპარი,

ეს გაფრენილი ფაფარი, თუ მშობლიური ნისლია?

ვისია ცხრა ბედაური, ცხრა დარახტული ვისია?!

საით წავიდნენ ვაჟები, რად მიატოვეს რაშები,

რაშები თამაშ-თამაშა, ომებში ნათამაშები?!

მაინც ეს ერთი თეთრონი რა გულსაკლავად ჭიხვინებს,

ბედშავო, ვისაც ეძახი, ვაი რომ ვეღარ იხილე!

შენ, როცა ამ წიგნს ხელში აიღებ,

ცოცხალთა შორის მე არ ვიქნები,

მაგრამ, კეთილო, მიხვდი, გაიგე

ადრე წასული კაცის ფიქრები.


მიხვდი, გაიგე, რომ მეც შენსავით

ერთ დროს ამ ქვეყნად კაცი ვიყავი,

მეც მყავდა შვილი და ნათესავი,

კაცი ვიყავი გაურიყავი.

მე მიყვარს შენი გრილი დუქანი,

შენი სიფათი და მარიფათი,

თვალები, ცეცხლით განაშუქარი,

და წელზე ვერცხლის ქამარი ფართე.


შუა ბაზარში დუქანი გქონდა,

ბევრი რამ გქონდა ღვთის მოცემული:

ჭრელი კალმახი — არაგვის მკვიდრი,

ბოლოკი, წითლად ალმოდებული,

ქორფა მწვანილი და შუშა კიტრი,

პატარძალმა რომ დაკრიფა დილით,

ყარაჩოღელის ცრემლით რომ ტირის…