ყველა ხევსური და ყველა სვანი,

ქართველი ქალი თვალებმაყვალა,

ჩემი თბილისი და ფიროსმანი,

არ ვიცი, ასე რამ შემაყვარა!


მოკვდა თუ არა, ყველამ აცხონა,

ცოცხალი არვინ არ მიიკარა,

მე ფიროსმანის ქუჩაზე ვცხოვრობ

და ყოველ დილით ვხვდები ნიკალას.

ვაჟა-ფშაველას


გადმოჰყვა ღამით ღრუბლების ბურანს

უზარმაზარი მხარ-ბეჭის რხევით,

დაეცა ზღაპრულ დევების ბუნაგს

შავნაბდიანი ცალთვალა დევი.


შეაზანზარა კლდეთა კედელი,

დაატრიალა გრიგალი ქართა,

როგორც ხევსური რკინისმკვნეტელი,

დადგა დევების ბუნაგის კართან.

გარეული კამეჩების დევნით დაიღალნენ,

დახოცეს უშტი და უშქარი ნადირი.

და მერე, როცა დღე-ღამე გაიყარა,

ღამის გასათევი შემოხვდათ ადგილი.

თეთრონებს მოხადეს ავაზას ტყავები

და მასზე დააწყვეს ლამაზად თავები:

ირმების,

ჯიხვების,

არჩვების,

დათვების ―

სიკვდილს რომ ებრძოდნენ სისხლიან თათებით.

ტკბილია, როგორც დედის რძით ბალღი ტუჩშეუშრობელი,

ტკბილია, როგორც ცის ნამი, როგორც ალერსი მშობელის,

ტკბილია, როგორც ველებზე ჯეჯილის მწვანე ფაფარი,

ტკბილია, როგორც ძილისპირს ძველი ქართული ზღაპარი.


ბარში ბულბულთა ჯარია, მთაში ირემი ყვირისა,

ტკბილია, როგორც სურნელი ახლადმოხდილი ღვინისა,

ტკბილია, როგორც სურნელი ახლადგამომცხვარ პურისა,

ტკბილია, როგორც ნუგეში ბედისგან დაღუპულისა.

საქართველოში იბადებოდნენ

და შემდეგ მუდამ წუხდნენ ამაზე:

ეჰ... წუთით მაინც დაბრუნდებოდეს

ჩვენი ბავშვობა და სილამაზე.


თავს არ მოიკლავს ქართველი, არა,

ის შეიძლება, ბრძოლაში მოკვდეს

ერთი იმედით: სიცოცხლე მარად

გაგრძელდეს ქვეყნად და განმეორდეს.