დრო ყველაფრის მკურნალია,
  ოღონდ ჩემი არა.
  საოცარი უნარია
  დარდი წარა-მარა.

  რასაც ვფიქრობ, გადმოვისვრი
  უმარტივეს ლექსად.
  წარსულს ვათრევ ჩემი კისრით,
  ვერ ვიშორებ ვერსად.

  როცა მოხუცს ვხედავ ვინმეს,
  მახსენდება პაპა.
  ცა, ვარსკვლავებს რომ ჩაიბნევს
  დედაჩემის კაბა.

მე სიმშვიდე ვარ,
გახელების შემდეგ მოსული,
თავგზადაკარგულ კომეტებს რომ
ჩვევიათ ხოლმე
ის სიმშვიდე ვარ . . .

ძვირფას მეგობარს, თანამებრძოლს, თანამოკალმეს,

ვის სიტყვას ვადრი სივრცეებში ანთებულ ალმასს,

გაკრიალებულს, უბრწყინვალესს ელვარე მზეზე - რომ ვუძღვნი ამ ლექსს, გულო ჩემო, აი, მიზეზი!


ძვირფას მეომარს, ძვირფას მესხის სიმთ მიმოჟღერას,

შეუდარებლად მოყვარულს და თანამომღერალს - შემდგომ თაობათ ბედ-იღბლისთვის უმახვილესი

რომ შექმნა ლექსი, გულო ჩემო, აი, მიზეზი!


მოუსყიდველი, მომავალის შემგრძნობი სვეტის,

ბრძოლებში იყო ბევრის მთმენი გული პოეტის,

ლითონზე უფრო უმძლავრესი და უმტკიცესი -

აი, მიზეზი გამარჯვების, აი, მიზეზი!

თვლემს ტყის ნაპირი თავჩაქინდრული,

უხმო ალერსით ეკვრის ტოტი ტოტს,

დასძინებია ალერსიან ბაღს,

დასძინებია სევდიან წალკოტს.

ვარსკვლავიანი შუაღამე ბრწყინავს,

შუაღამე იწვის, დნება ნელ-ნელა,

მოგონებათა ელვარებს სარკე,

მაგრამ ჩემს გულში ისევე ბნელა.

პირიმზე, რისთვის ჩაფიქრებულხარ,

პირიმზე, ჩრდილი რაზე გფენია?

მტკვარო, შენ მაინც მითხარ, რას სწუხარ,

შენ მაინც რაზე მოგიწყენია?

ნუთუ გგონიათ, რომ ჩემი გული

ეხლა სავსეა მწამვლელ გრძნობებით?

რომ ვერასდროს კვლავ ვეღარ გიხილავთ,

და სამუდამოდ გემშვიდობებით?

ახლა, რა თქმა უნდა, ძლიერ გვიანაა.

გულში მწუხარებამ ღამე გაათია…

მაინც არ მასვენებს მწარე სინანული,

რომელი საათია? რომელი საათია?

ვდგევარ ფანჯარასთან, ღამე არ იცვლება,

მთელი შემოდგომა თავზე დამათია.

ახლა მხოლოდ სამი იყოს, შეიძლება.

რომელი საათია? რომელი საათია?