გარეული კამეჩების დევნით დაიღალნენ,

დახოცეს უშტი და უშქარი ნადირი.

და მერე, როცა დღე-ღამე გაიყარა,

ღამის გასათევი შემოხვდათ ადგილი.

თეთრონებს მოხადეს ავაზას ტყავები

და მასზე დააწყვეს ლამაზად თავები:

ირმების,

ჯიხვების,

არჩვების,

დათვების ―

სიკვდილს რომ ებრძოდნენ სისხლიან თათებით.

ტკბილია, როგორც დედის რძით ბალღი ტუჩშეუშრობელი,

ტკბილია, როგორც ცის ნამი, როგორც ალერსი მშობელის,

ტკბილია, როგორც ველებზე ჯეჯილის მწვანე ფაფარი,

ტკბილია, როგორც ძილისპირს ძველი ქართული ზღაპარი.


ბარში ბულბულთა ჯარია, მთაში ირემი ყვირისა,

ტკბილია, როგორც სურნელი ახლადმოხდილი ღვინისა,

ტკბილია, როგორც სურნელი ახლადგამომცხვარ პურისა,

ტკბილია, როგორც ნუგეში ბედისგან დაღუპულისა.

საქართველოში იბადებოდნენ

და შემდეგ მუდამ წუხდნენ ამაზე:

ეჰ... წუთით მაინც დაბრუნდებოდეს

ჩვენი ბავშვობა და სილამაზე.


თავს არ მოიკლავს ქართველი, არა,

ის შეიძლება, ბრძოლაში მოკვდეს

ერთი იმედით: სიცოცხლე მარად

გაგრძელდეს ქვეყნად და განმეორდეს.

ძველად თურმე, როცა მტრების უთვალავი ჯარები

მოდიოდნენ, რომ გაეღოთ საქართველოს კარები,

მამაკაცებს გვერდით ჰყავდათ, ვით ფოლადის ფარები,

და მტრებს მათთან ერთად სცემდნენ საქართველოს ქალები.


ისე მტკიცე იყვნენ თურმე, ვით მეტეხის კედელი,

გმირი თამარ ვაშლოვნელი და მაია წყნეთელი.