დაახლოებით 1941 წელს ნაბოკოვის (ჩემი ამერიკული წარმოთქმის გამო ოდნავ შეცვლილი) გვარი საკუთარი ცნობიერების ნაწილად ვაქციე. მის მიერ \\\"ატლანტიკ მანსლიში\\\" გამოქვეყნებულმა მოთხრობებმა (ახლა ეს უკვე კლასიკაა) მომაჯადოვა აღქმის უჩვეულო სიმძაფრითა და ბრწყინვალე სტილით. ნაბოკოვის ზოგიერთი ფრაზა ახლაც მანუგეშებს ხოლმე, როდესაც ღამღამობით ნათელხილვები ძილს მიფრთხობს. სწორედ იმ დროს ფილიპ მოზლიმ, რომელიც კორნელის უნივერსიტეტში რუსეთის ისტორიას ასწავლიდა, მირჩია, აუცილებლად მოგვეწვია უნივერსიტეტში ნაბოკოვი. აქ მის გვარს კარგად იცნობდნენ: ვლადიმირის ბიძაშვილი, ნიკოლაი (\\\"ბაგაჟის\\\" ავტორი) თანამშრომლობდა მახლობელ ველს-კოლეჯში, იგი მუსიკის შესანიშნავი პედაგოგი გახლდათ. ერთხელ (მგონი, 1944 თუ 1945 წელს) ითაკას თვით ნაბოკოვიც ეწვია და მოხსენებით წარდგა (დიდი წარმატებით) \\\"წიგნისა და თასის\\\" სტუდენტურ კლუბში (არ ვიცი, ვინ ითავა ამ შეხვედრის მოწყობა. იმხანად იქ არ ვიმყოფებოდი).

ომის დამთავრების შემდეგ დამნიშნეს იმ კომისიის თავმჯდომარედ, რომელსაც დაევალა ღირსეული კანდიდატის შერჩევა სლავური ლიტერატურის პროფესორის თანამდებობის დასაკავებლად. კომისიამ \\\"ასპარეზს\\\" თვალი გადაავლო და \\\"შეამოწმა\\\" პრეტენდენტთა მონაცემები. არჩევანი შევაჩერეთ მაღალი სამეცნიერო ხარისხების მქონე რამდენიმე პიროვნებაზე. ერთ-ერთი კანდიდატი იყო ნაბოკოვი, რომელიც ჰარვარდის უნივერსიტეტში პეპლების კოლექციის მცველად მუშაობდა და, ამასთან, უელსლის კოლეჯში მიჰყავდა ლიტერატურული დაოსტატების კურსი. მის ერთადერთ ლიტერატურათმცოდნეობით ნაშრომს წარმოადგენდა მონოგრაფია გოგოლის შესახებ. ეს თხზულება გენიალურ, თუმცა - ექსცენტრიულ თხზულებად ითვლებოდა. სიტუაცია მართლაც რომ განსაკუთრებული იყო. ნაბოკოვს არც ასპირანტურა დაემთავრებინა, არც მაღალი სამეცნიერო ხარისხი ჰქონდა მოპოვებული. მიუხედავად ამისა, კომისიის წევრებმა ის ითაკაში მოიწვიეს და მოიხიბლნენ ნაბოკოვის ერუდიციითა და დახვეწილი მსჯელობით. კომისიაში შემავალი ცალკეული პიროვნებების ყოყმანის მიუხედავად, უნივერსიტეტმა მაინც შესთავაზა ნაბოკოვს სლავური ლიტერატურის ადიუნქტ-პროფესორის ადგილი. ის 1948 წელს შეუდგა მუშაობას და კორნელის უნივერსიტეტში დარჩა 1959 წლამდე.

ნაბოკოვი კითხულობდა რუსული ლიტერატურის საშუალო სირთულის კურსს და, აგრეთვე, სპეცკურსს მის მიერ შერჩეულ თემაზე: \\\"პუშკინის შემოქმედება\\\" ან \\\"მოდერნიზმი რუსულ მწერლობაში\\\". ის თაყვანს სცემდა დიდებულ რუსულ ენას და უკმაყოფილებას გამოთქვამდა, როდესაც ცუდად მომზადებული სტუდენტები ამ ენას ამახინჯებდნენ. ამერიკელი სტუდენტების მიერ ოჯახებიდან შეთვისებულ პოლონურსა და უკრაინულ აქცენტებს, მათ აბნეულ ლუღლუღს ნაბოკოვი პირად შეურაცხყოფად ღებულობდა (ამასთან, ეს იყო სრულიად კანონზომიერი სიტუაცია: სტუდენტთა უმრავლესობა რუსულ ენას სწავლობდა მხოლოდ ერთი წლის განმავლობაში და უფლება არა გვაქვს, გავაკრიტიკოთ პირველი სასწავლო წლის შესავალი კურსი მისი ელემენტარულობის გამო). ვლადიმირი არ მიმართავდა პედაგოგიურ სამყაროში ფართოდ გავრცელებულ პრაქტიკას: თუ სტუდენტები ვერ ერევიან დავალებებს, პროფესორები მათ დატვირთვას უმცირებენ და საკუთარ ნერვებს ზოგავენ.

ულ სამყაროს. მწერალს აინტერესებდა ადამიანის ქცევა და არა - ამა ქვეყნის ძლიერთა ფუჭსიტყვაობა.